Աշունը մեր բակում

Աշունն իմ պատշգամբից

Իմ ընկերոջ անունը Արսեն Պողոսյան է: Մենք իրար հետ ընկերացանք 2-րդ դասարանում: Մենք սիրում ենք շփվել, միասին հաց ուտել և դաս անել միասին:

Ժուկով-ժամանակով մի փոքրիկ, շատ փոքրիկ գյուղ կար: Էս գյուղի բնակիչներին կոչում էին բալզաթցիներ, որովհետև գյուղի անունը Բալզաթ էր: Նրանք շատ միամիտ մարդիկ էին: Չէ,միամիտ չէին, ճիշտը որ ասենք՝ խելքից միքիչ պասկաս էին:

Բալզաթցիները մեքենաներ էին արտադրում քառակուսի անիվներով: Մեքենաները իհարկե տեղից չէին շարժվում: Որպեսզի մի տեղ գնային մեքենայով, միքանիսը նստում էին մեքենան, իսկ մյուսները մեքենան պարանով քաշում էին:

Ես այս պատմությունից սովորեցի, որ նույնիսկ ամենա փոքրն էլ կարող է օգտակար լինել:

Եթե ես շունիկին նամակ գրեի, ապա նրան կգրեի, որ ես կենդանիներ շատ եմ սիրում: Հատկապես շատ եմ սիրում շներ ու կատուներ: Ես կուզենայի շուն ու կատու պահել, բայց մայրիկս թույլ չի տալիս, որովհետև մենք ապրում ենք բնակարանում: